Ik vraag mij regelmatig af wat dat toch is met die ouders langs het voetbalveld. Iedereen lijkt de droom te hebben, de hoop dat zijn of haar kind hét onontdekte talent van het stel is. Stil of stilletjes luisteren we, als een van de ouders vertelt over zijn of haar kind dat in de selectie traint. Of gescout is door een andere club die een betere springplank naar succes is dan de club waarvoor ze nu spelen. Met een stem die we zo oprecht mogelijk laten lijken zeggen we dat we het zo leuk vinden voor het kind. Dat hij of zij het hem toch maar flikt. Maar tegelijkertijd balen we en balen we nog meer van de mate van fanatisme langs dit veld.
Ik vind het jammer. Laat die kinderen toch lekker genieten van hun sport. Waardevolle lessen opdoen over samen spelen, ervaren dat sporten je een fijn gevoel geeft, dat het een fijne manier is om lekker lol te trappen met je vrienden. Laat het enthousiasme van je kind het gevoel van succes bepalen.
Dit vertaal ik ook terug in mijn werk. Een match tussen kandidaat en vacature kan helemaal goed zijn. Maar het enthousiasme van beide partijen maakt een match ultiem. En daar zit onder meer mijn toegevoegde waarde als consultant van P&O Partner. Aan de voorkant de inschatting maken van het gevoel van enthousiasme want dat bepaalt mede het succes. Voor mij een van de meest waardevolle lessen die ik heb geleerd.
Daarom hoop ik, of het nu met sporten of werken is, dat iedereen dezelfde kansen krijgt om enthousiasme te laten bloeien. Ik sta in ieder geval langs de kant te juichen!