Laatst gaf ik een workshop over stress onder millennials aan een groep van 17 leden van die generatie. De Y-generatie dreigt een verloren generatie te gaan worden omdat zij zeer vatbaar zijn voor stress, massaal bezwijken onder de gevolgen van burn-outs en sneller van baan switchen dan dat er iOS-updates zijn. Ook blijven ze langer thuis wonen en beginnen ze hun carrière met een forse studieschuld, maar pas nadat ze een wereldreis gemaakt hebben. Ze settelen zich later, krijgen op hogere leeftijd kinderen en zijn vervolgens ontevreden over het feit dat ze op hun 30e nog stééds geen CEO zijn.
Het verrassende vond ik tijdens de workshop dat de deelnemers zelf feilloos wisten op te noemen waarom zij zo vatbaar zijn voor stress en waarom maar liefst 17% van de werknemers met burn-out klachten behoort tot de leeftijdscategorie 25-35 jaar (2014). Hoger dan alle andere generaties werkenden. Ik keek met de groep twee filmpjes. Een talk van Thijs Launspach aan de Universiteit van Nederland en een monoloog uit een interview met Simon Sinek. Wat blijkt: die arme millennials kunnen er zelf niet zo veel aan doen. Zij zijn niet goed opgevoed, komen in een verkeerde tijd op de arbeidsmarkt (en huizenmarkt) en hebben last van moderne technologieën waar hun ouders niets van snappen.
Alle reden voor de young professionals om in de slachtofferrol te duiken en het leven stom te vinden. Net als dat er alle reden is voor werkgevers om de millennials stom te vinden. Maar toch zullen ze met z’n allen door dezelfde deur moeten.
De jongste generatie werkenden heeft niet de beste opvoeding gekregen en de wereld is niet ingericht op hun wensen. Zo liggen de feiten er grofweg voor. Generatie Y heeft hun hele jeugd te horen geregen dat ze alles kunnen worden wat ze willen en dat het leven maakbaar is. Maar als het leven maakbaar is en alles te bereiken is als je het maar hard genoeg wil, heb je het ook zelf gedaan als je niet gelukkig en succesvol bent. En dat doet pijn. Zeker als iedereen op instagram wél cocktails drinkt aan de andere kant van de wereld op het jacht van de baas.
Het is aan de millennials om de handschoen op te pakken en tegen hun eigen natuur in de strijd aan te gaan met de apps, de kortetermijnvisie van bedrijven en hun ongeduld. Door de pijn in de ogen te kijken en de moeilijke keuzes te maken vanuit wat echt belangrijk is kunnen zij zich wapenen tegen de stress en daarmee burn-out voorkomen. Daarnaast kunnen zij zich natuurlijk, net als alle andere werknemers, beter laten informeren over stressindicatoren en early warnings, zodat ze de signalen tijdig kunnen herkennen en kunnen bijsturen.
Voor de werkgevers ligt er een taak om beter om te leren gaan met deze generatie. Het is een afgezaagde tegeltjestekst, maar deze generatie is de toekomst. Sterker nog, die toekomst is allang begonnen. Bedrijven kunnen niet om deze generatie heen en zullen zich moeten gaan aanpassen om hen goed werkgeverschap te bieden.
Aan de groep young professionals legde ik de vraag voor wat zij nu zelf konden doen om het risico op burn-outverschijnselen te verkleinen. Ik bouw in mijn workshops altijd toe naar een concrete actie. Want alleen als je wat doet gebeurt er iets. Grootse plannen veranderen niets. Acties doen dat.
Een van de deelnemers kocht een wekker. Dan hoefde ze haar telefoon niet meer naast haar bed te leggen. Een millennial gooide Facebook van haar telefoon. En een activeerde de app ’schermtijd’ om zichzelf daarmee meer inzicht te geven in zijn eigen telefoongedrag.
Juist door dit soort kleine acties ervaren de deelnemers hoe makkelijk het is om veranderingen in het eigen gedrag te realiseren. Een klein stapje per dag levert veel meer op dan tijden op kijken tegen een hele grote stap. Want grote stappen zijn eng. En dus zetten we ze niet.
De 17 deelnemers gingen naar huis met nieuwe inzichten over zichzelf als generatie en als individu, maar vooral met de ervaring dat zij zelf met kleine stapjes elke dag een beetje beter kunnen worden. Elke dag een stapje kunnen zetten naar een leuker leven met minder stress.
