De meesten van jullie zijn waarschijnlijk al eens van baan gewisseld. Elke keer weer een spannend moment: van de brief opstellen, naar de gesprekken, een voorstel ontvangen, tot uiteindelijk die eerste werkdag. Hoe vaak ik het ook zal doen, als ik die nieuwe baan graag wil, komt er toch ook een hoop adrenaline bij kijken.
Zodra die bij het overeenkomen van de voorwaarden wegebt en ik in het zwarte gat van de opzegtermijn beland, kan ik het niet helpen om met weemoed terug te kijken.
Ik ben me bewuster van de personen die een groot deel van mijn dagelijks leven hebben uitgemaakt. Natuurlijk nemen we luchtig afscheid met de woorden ‘tot snel’ en ‘we houden contact’, maar in praktijk is het vaker zoals na een relatie: je groeit uit elkaar en ergens beseffen we dat ook.
Voor het merendeel aan collega’s is dat prima en hoort het erbij. Maar zo nu en dan heeft iemand je zodanig weten te raken dat het een bittere pil is. Of het nu die medewerker onder je is waar je een protegé in zag en je los zult moeten laten. Of dat maatje dat met hetzelfde gemak je beste vriend/vriendin had kunnen zijn en je steun en toeverlaat was. Of die manager waar je zoveel ontzag voor had en je nog veel meer van had willen leren omdat die je ongedwongen wist te pushen als geen ander. Ze maken voor mij de vroege ochtend minder zwaar en de dag kleurrijker.
Het stomme is dat de uitgesproken waardering vooral op het einde komt. De cliché van het koesteren wanneer het te laat is. En ook de reden waarom ik hier mijn blog over wilde schrijven. Het gaat er niet om dat het een spiraal is en je in de volgende uitdaging een nieuw netwerk opbouwt en ik wil de functie/werkzaamheden hier bewust ook buiten laten. Het gaat namelijk om die enkele collega’s die je in je kern raken en ervoor zorgen dat je geniet en boven jezelf uit wilt stijgen in een goede omgeving. Dat je hen niet als vanzelfsprekend acht.
Diegenen die zich nu voor het eerst oriënteren en zich al snel in vacatureteksten blindstaren op het salaris, vakantiedagen, e.d. Kijk ook vooral naar het soort collega’s dat je zult krijgen. Zie je in hen iets van jezelf, en vraag je af of zij jou gaan triggeren? Ben niet terughoudend om ze vervolgens goed te leren kennen, er kan een wereld voor je open gaan.
Voor mij is de fase van overgang aangebroken en zal ik aan het eind van deze maand instromen bij De Arbodienst als HR Adviseur. Misschien was deze blog voor mij nog wel het meest een excuus om zoveel mogelijk mensen te bedanken in mijn moment van bezinning.
‘We houden contact’ ;-)
