Aandacht

Doelgericht het individu centraal – is de ‘gewone’ werknemer het vergeten goud?
De nieuwe agenda begint zich alweer aardig te vullen. Vol van de kerstdis en vol goede moed waren we, toen we ons eind december voornamen om komend jaar vooral tijd te besteden aan hetgene dat er écht toe doet. Om ons in 2019 niet meer zo te laten leven door de waan van de dag.

Halverwege februari schieten we wederom van capaciteitsplanningsoverleg naar loopbaanbegeleiderswerkgroep, via een belangrijke presentatie tijdens de MT-meeting naar de voorbereiding op de nieuwste kwartaalcijfers. Tussen het op haalbaarheid beoordelen van persoonlijke jaarplannen door verzorgen we het grieperige kind op de bank.

Doel voor ogen
Als HR Business Partner kennen we resultaatgerichtheid als een van de meest gewaardeerde competenties in functieprofielen. Handen uit de mouwen, let’s go! Lovenswaardig, die windhondenmentaliteit. Maar tijdens het van hot naar her hollen ontstaat het gevaar dat het behalen van een doel ineens prioriteit krijgt boven de wijze waarop het bereikt wordt. Ontegenzeggelijk heeft dat op langere termijn gevolgen voor de kwaliteit van product en/of dienst, en zeker ook op de medewerkerspopulatie en -diversiteit.

Felbegeerd
Vaak zijn de wervingspraatjes prachtig: een meer-dan-marktconforme beloning, zicht op carrièregroei, toffere innovaties én een veel leuker team dan bij de concurrent.  Maar wat blijkt daar in de praktijk van, wanneer de felbegeerde kandidaat een paar maanden in dienst is?

Ben je binnengehaald met het stempeltje high potential, dan kom je over het algemeen wel in een gespreid bed terecht. HRD heeft een geweldige trainingscyclus opgezet waardoor jij je binnen mum van tijd tot nieuw managementgoud ontpopt. Maar weet de gemiddelde werknemer ook bij wie ze kan aankloppen als zij ambities heeft waarvan haar leidinggevende de verwezenlijking niet kan bieden? Of dat zijn stressklachten verlicht – en hopelijk zelfs verholpen - kunnen worden in het burn out-preventieprogramma?

Individu centraal
Soms bekruipt mij het gevoel dat we meer bezig zijn met het realiseren van onze jachtige planningen, dan met de personen die het ‘menselijk kapitaal’ vormen. Het was toch het personeel waarvoor we ooit in de collegezaal plaatsnamen, en waarvoor we door onze directeuren zijn aangesteld. De individuen, met ieder hun eigen talenten en valkuilen, die het best functioneren als ze de aandacht krijgen die ze verdienen.

We weten best dat onze rol zich niet beperkt tot het zo snel mogelijk invullen van beleidsplannen. Of tot het begeleiden van afdelingsmanagers bij uitbreiding, salarisonderhandelingen of reorganisatie. Onze bijdrage valt of staat met het faciliteren van talentontwikkeling en medewerkerstevredenheid. Elke collega moet immers voor de organisatie willen werken. Een aandeel willen zijn in het succes, want alleen dan benutten zij ook hun capaciteiten ten volste.

Mijn streven voor 2019: een beetje meer nadruk op de H in HR BP. Niemand wil slechts een efficiënt radertje zijn. We willen ons allemaal richten op hetgene dat er echt toe doet.